Zand in mijn neus. Zand in mijn schoenen. Zand in mijn haar. Zand in mijn fototoestel. Zand in mijn oor. Zandhappen is precies waarom ik in Huacachina in Peru ben. Deze kleine oase tussen de zandduinen staat bekend om sandboarden en dune buggies.
Cusco, of Cuzco, in Peru is de perfecte uitvalsbasis voor een bezoek aan de Machu Picchu en tours in de Sacred Valley. De stad is zelf ook de moeite waard. Plak dus zeker een dagje sightseeing in Cusco vast aan je drukke schema. In 8 uur tijd kun je al flink veel zien. Check deze dagplanner.
Op Facebook zie ik een paar foto’s voorbijkomen van bergen met een regenboogmotiefje. Daar moet ik heen! Gelukkig staat er een reisje naar Peru op de planning, dus de Rainbow Mountain gaat direct op de to do-lijst.
Holguín is zo’n stad waar veel mensen alleen het vliegveld zien. Ze hollen de stad zo snel mogelijk uit. Het aantal bezienswaardigheden is teleurstellend. Toch heeft Holguín ook iets charmants. Een reden om juist stil te staan. De charme vind je in de gemoedelijke levensstijl en de openheid van de Cubanen.
Het centrum van Leuven kun je prima te voet ontdekken. Je mist dan wel de stadsrand. En dat is zonde, want dat is qua bezienswaardigheden misschien nog wel leuker dan de Oude Markt en omliggende straatjes. De oplossing: een fietstocht.
Baracoa in Cuba bezoek je niet voor architectuur of musea. Naar Baracoa ga je voor de sfeer en de mensen. Het gaat om de ervaring, niet om het aftikken van bezienswaardigheden. Die ervaring begint al voordat je er bent. Want Baracoa ligt zeer afgelegen achter de bergen in het uiterst oostelijke puntje van Cuba: dat is een flinke reis. Een reis richting heel veel regen.
In Nederland zijn foodfestivals hartstikke populair. In België is dat niet anders. In 2016 organiseerde Leuven voor de 28e (!!) keer Hapje-Tapje. En de Belgen pakken dat goed aan. Alleen de omschrijving van het evenement is al voldoende reden om naar Leuven af te reizen: “ het exclusieve speelterrein van de Bourgondische levensgenieter”. Count me in!
Volgens Lonely Planet is Santiago de Cuba een verhitte stad. Qua temperatuur en temperament. Ik lees over vervuiling, mensen die je lastig vallen en dat je óf zo snel mogelijk weg wilt óf voor altijd wilt blijven. Een middenweg zou er niet zijn. Toch krijg ik het voor elkaar die wél te kiezen.
Vanavond zoemt het om me heen: “het doet wel wat denken aan Texel”, “het is net alsof ik op een Waddeneiland ben” en “je hoeft dus niet hé-lé-máál naar de Wadden”. Ik ben op het Vuurtoreneiland in Amsterdam. Daar waar het niet alleen de Wadden zoemen, maar ook muggen.
