Genietmodus: AAN! (of: waarom ik van Zuid-Amerika houd)

Laatste update: 7 mei 2017

Iedereen die reist, hekelt het moment. Het moment waarop jij je beseft dat je reis ten einde komt. Helaas is dat moment voor mij ook gekomen. Treurig, maar ook een goede wake up call om nog even alles eruit te halen voor ik weer terug vlieg uit Zuid-Amerika.

Alledaagse dingen

Met alles eruit halen bedoel ik niet per se mooie dingen bezoeken of angsten overwinnen, het zit juist ook in het alledaagse hier. Dingen die ik al voor lief neem, terwijl het toch zo anders is dan thuis. Ik kan echt volop genieten van het leven en de mensen hier. Een man die een stuk ananas op straat eet. Een vrouw die rollen wc-papier verkoopt op de stoep. Een bonte mix van mensen in klederdracht die zich over de lokale markt verspreiden. Graffitikunst door de hele stad. Giechelende meisjes die me verlegen gedag zeggen om vervolgens snel naar hun vriendinnetjes te rennen.

Dit is ‘gewoon’

De vriendelijke glimlach of buenos dias die met iedereen gedeeld wordt. Mensen die niets anders te doen lijken te hebben dan voor hun huis op een plastic stoeltje zitten. De tandloze opaatjes. De vrolijk gekleurde huizen, aan de voorkant althans. Want waarom zou je de achterkant of zijkant schilderen, dat ziet toch niemand? Hoe iedereen elkaar lijkt te kennen en te helpen. De busritten en hoe het iedere keer toch weer goed komt. Bij volkomen vreemden aan tafel schuiven op de markt en voor $2,50 een compleet menu krijgen.

Nieuwe normen, nieuwe gewoontes

Overal waar ik ben, is muziek. Echt overal: in winkels, bij de apotheek, in de bar, in de bus, op straat. De logica (die me compleet ontgaat) om winkels met hetzelfde assortiment direct naast elkaar openen. Daardoor ontstaan er straten vol alleen fruitwinkels, garagebedrijven, of met enkel sportschoenen. Hoe er nooit voldoende wisselgeld in kas is. Mijn dagelijkse jugo of batido met de meest exotische vruchten. Het ongevraagd aangeboden krijgen van een lift. Dat mensen wonen in huizen die nog niet af zijn, en dat misschien ook nooit zullen zijn. Het vertrouwen dat je krijgt bij hostels en restaurants qua rekening: ze houden het vaak niet bij en dus moet je zelf zeggen wat je hebt gegeten en gedronken.

Ik vind het mooi hoe je over alles hier kunt onderhandelen: taxi’s, tours, eten… Hoe het geloof altijd aanwezig lijkt te zijn. Honderden kerken, altaartjes langs de weg, in een tuin of op de markt, op zondag geen alcohol (al lijkt dit niet voor iedereen te gelden) en mensen die een kruisje slaan in de bus in de hoop op een goede reis. De winkeltjes en straatverkopers met loterij tickets. Baby’s stevig vastgebonden in een doek op hun moeders rug. Veel, heel veel straathonden. En vaak zijn ze nog lief en vrolijk ook. Mag ik er eentje hebben? Eentje maar.

Cowboys en indianen

De kleine tiendas (winkeltjes) die het straatbeeld domineren. Waarvan de hele familie van de verkoop van het bijzonder brede assortiment (cola, water, snoepjes, tissues, appels en scheermesjes) moet leven. Hoe je echte cowboys en indianen tegen komt op straat. Inclusief paard, soms met wagen. Hoe mensen hun loslopende kudde koeien, varkens, kippen of geiten proberen naar een ander stukje land te verplaatsen en daarbij al het verkeer schaamteloos ophouden. De jongens op de bus die luidkeels hun plaats van bestemming schreeuwen. Twee volwassenen, twee kinderen én een hond op de motor.

En zelfs hoe ik regelmatig word aangesproken door nieuwsgierige mensen die of willen weten waar ik vandaan kom en gewoon even dicht bij een echte gringa willen zijn. En misschien zelfs hoe mensen me hier reina noemen en het niet kunnen laten me na te fluiten. Ik ga het allemaal missen. Maar nu eerst nog even vol in de genietmodus!