Gestrand in de jungle in Peru

Laatste update: 27 maart 2021

Poeh, dit is een blog die ik niet aan zag komen zeg. Ik ben gestrand in de jungle van Peru. Precies een week geleden ontdekte ik dat ik niet verder kon reizen. Dit is hoe ik het tot nu toe ervaar.

Shock!

Ik was een week lang offline omdat ik in het Peruaanse Amazone gebied (nabij Nauta) een Ayahuasca retreat aan het doen was. Retreat klinkt heel luxe, maar het is echt back to basic: badderen in de rivier, geen elektriciteit in mijn hut enzovoorts. Heerlijk hoor, even helemaal geen afleiding. Op maandag de 16e, net voor ik naar Iquitos zou vertrekken om daar de volgende dag een vlucht naar Lima te pakken, zette ik even mijn data aan. Dat was nogal overweldigend. Heel Peru ging vanaf dat moment voor twee weken op slot. Alle vluchten zijn afgeblazen, geen busverkeer, ook geen boten.

De keuze was dus om of te blijven in de jungle of de gok te wagen en proberen naar Iquitos te komen. Nu leek mij vast zitten in de stad eigenlijk nog ongemakkelijker, dus ik bleef. En ik ben er nu nog. Ik zit bij een Shipibo familie (de Shipiba mensen zijn een gemeenschap uit de omgeving van Pucallpa) op hun eigen Ayahuasca verblijf. Het is vrij uniek dat zo’n retreat wordt gerund door een vrouwelijke sjamaan. Een deel van de familie zit op dit moment vast in Iquitos. Het is nu alleen de sjamaan, haar zoon en een oudere man van wie ik de familieband nog steeds niet begrijp. Verder werken hier een jongen uit Nieuw-Zeeland en een jongen uit Argentinië en is er een meisje uit Polen te gast. En ik word vergezeld door veel kippen, twee gezellige eenden, een kat en drie honden. Niet eenzaam dus! Daarnaast ook goed voor mijn Spaans, want de familie spreekt enkel dat en Shipiba. Wel zo gezellig om een beetje een praatje te maken en ook fijn om elkaar te kunnen helpen, met eten, maar ook als iemand zich een beetje triest voelt.

Het leven gaat door

Omdat we vrij diep in de jungle zitten, kunnen we gewoon rondlopen over het terrein. Dat moet ook wel, anders kan ik niet eens naar de wc of de keuken. Wat dat betreft krijg ik ook weinig mee van wat er in Peru gebeurt. Hier gaat het leven gewoon door zoals dat altijd gaat. Net voor het weekend hebben de werklui zelfs gewoon de nieuwe wc opgeleverd. Ook de Ayahuasca ceremonies vinden plaats. Ik neem nu niet meer aan iedere ceremonie deel. Ze worden om de dag georganiseerd en ik heb er in mijn geplande tijd hier al drie gehad. Deze week heb ik er nog eentje meegedaan. Wellicht doe ik dat volgende week ook weer.

Lokaal nieuws is dubieus

Om in Nauta te komen, moeten we zo’n 25 minuten lopen door de jungle gevolgd door een mototaxi ritje van ongeveer een kwartiertje. Als er een mototaxi is tenminste, want privévervoer en taxi’s zijn ook aan banden gelegd. Niet dat er in Nauta op dit moment veel te beleven is. Er geldt een avondklok in heel Peru tussen 20 uur ’s avonds en 5 uur ’s ochtends. De markt zou open zijn van 4 uur ’s ochtends tot 9 uur ’s ochtends, maar ik neem aan dat dat nu ook wat later begint. Omdat je hier al het lokale nieuws van buren hoort, klopt de informatievoorziening vaak niet. Zo stonden wij van de week rond een uurtje of tien in Nauta om inkopen te doen op de markt, want ons was gezegd dat het tot het middaguur kon. Gelukkig konden we nog wel een ijsje kopen.

Strenge regels in Peru

Sinds vandaag mag je in heel Peru niet meer gezamenlijk ergens naar toe. Je moet in je eentje boodschappen doen. Er kunnen boetes en gevangenisstraffen worden uitgedeeld. Ik heb daarom besloten om vanochtend niet mee te gaan naar de markt. Mensen proberen wel illegaal dingen te regelen. Zo zijn er toch een paar mensen die hun weg naar Iquitos hebben gevonden, vaak tegen een belachelijk hoge prijs. Je moet immers ook wat agenten omkopen. Echt slimme acties zijn dit niet. Als je al op bestemming aankomt, zit je daar vast en moet je nog een verblijfplek zien te regelen. Lang niet ieder hotel ontvangt je met open armen. Om te reizen heb je papieren nodig van de ambassade en de regering en die krijg je alleen onder speciale voorwaarden. Je mag bijvoorbeeld alleen rechtstreeks naar Lima reizen en dan alleen als je vlucht binnen twee uur na aankomst vertrekt. Maar er zijn dus geen vluchten.

Peru is het eerste land in Zuid-Amerika dat op slot is gegaan. Andere landen lijken nu te gaan volgen. Mensen in de steden lijken het een stuk zwaarder te hebben omdat zij helemaal niet naar buiten kunnen. Ook zijn er geluiden dat Peruanen ronduit gemeen kunnen zijn naar toeristen omdat ze denken dat wij hen besmetten. Mensen zijn zelfs uit hotels en hostels gezet.

Contact met andere gestrande Nederlanders

Een aantal Nederlanders hebben Whatsapp groepen voor gestrande landgenoten in het leven geroepen. Algemene groepen, wat lokale groepen, groepen per vliegmaatschappij en ook groepen voor familie. Ik zit daar ook in en het is soms heel handig qua info, maar af en toe ook een overload. En helaas zitten mensen er soms ook op elkaar te bitchen. Zo zonde en vervelend. Ik moet zeggen dat ik niet veel toevoeg aan de app groepen, ik lees vooral mee en ben heel blij dat er mensen zijn met goede contacten met de ambassade die ons op de hoogte houden.

De ambassade zelf is trouwens ook goed actief met updates. Ik zie online artikelen met mensen die klagen over dat ze te weinig voor ons doen en dat luchtvaartmaatschappijen ons in de steek laten. Ik weet het niet, misschien is dat meer de emotie die spreekt. De Nederlandse ambassade stuurt dagelijks heldere, uitgebreide updates die ik in ieder geval zeer waardeer. Mijn vlucht van 7 april met AirEuropa is enkele dagen geleden ook geannuleerd met het bericht dat ze heel april niet vliegen. Ik kan een voucher aanvragen of voor 15 juni kosteloos omboeken. Daar heb ik nog geen actie op ondernomen, eerst maar even afwachten. De ambassades van Europa, de regering van Peru, reisorganisaties en ANVR werken allemaal aan terugkeer. Alleen zijn ze allemaal overbelast en in mijn geval doet de verzekering niks voor me.

De focus ligt ook eerst op de grotere steden, omdat daar de meeste toeristen zitten. Logisch. Volgens mijn laatste cijfers ben ik de enige Nederlander in de buurt van Nauta en zitten er nog 5 tot 9 in Iquitos. Laag op het prioriteitenlijstje dus.

Een typische jungledag

Ik wacht het eigenlijk allemaal zo rustig mogelijk af. De dagen zijn wat lang hier en vrijwel identiek. Ik probeer een beetje een routine op te bouwen. Meestal ben ik al rond 6 uur wakker als het licht wordt. Dan check ik het laatste nieuws, stuur wat appjes naar het thuisfront, mediteer een poosje, doe wat yoga oefeningen en ontbijt. Altijd havermoutpap. Vervolgens open ik mijn laptop en schrijf wat. Zoals dit verhaal. Verder is het hangen in de hangmat, wat lezen (zo blij met mijn e-reader!), dutjes doen, een beetje kletsen en weer slapen rond een uurtje of acht ‘s avonds.

Er is geen wi-fi hier dus mijn blog bijwerken of Netflixen zit er niet in. Het netwerk hier is overigens ook erg traag. Veel websites krijg ik niet eens geopend en een mail duurt soms wel een uur om te kunnen openen. Douchen moet dus in de rivier. Dat stond me eerst heel erg tegen, maar interesseert me nu helemaal niks meer. Wat ga ik straks thuis alle luxe waarderen zeg! Ik heb het gevoel dat ik nooit meer schone voeten krijg. Gek genoeg verandert dus het beeld wat ik over hygiëne en eerste levensbehoeften heb mee met de situatie. Gelukkig maar!

We hopen op dit moment allemaal op een flinke regenbui. Het is namelijk erg droog en heet de afgelopen dagen en we zijn voor ons drinkwater afhankelijk van het regenwater. Dat is nu op, dus wordt er water uit de rivier gekookt. Oefff, dat vind ik nog lastig hoor. Dat viezige kleurtje… Het eten hier is onwijs gezond en vetarm. Af en toe hebben we een kleine traktatie zoals warme chocolademelk (ja hoor, ook lekker bij meer dan 30 graden!), popcorn en deze week zelfs frietjes. Yum!!!

Todo bien!

Geen flauw idee hoe lang dit hier nog gaat duren. Ik verwacht dat we eind deze week iets horen over de aanpak van de Peruaanse regering en of het weer mogelijk wordt om in Peru te reizen. Dan denk ik dat het beste plan is om richting Lima te gaan en daar op een vlucht te wachten. Ook weer afhankelijk van de situatie in Nederland tegen die tijd. Maar we’ll see…

Het is wel bizar om te zien hoe in Nederland iedereen er massaal op uit lijkt te trekken. Onbegrijpelijk. Daar zal ik verder geen woorden aan vuil maken want op Instagram en in het nieuws zie ik dat daar al flink aandacht aan wordt besteed.

Overall heb ik dus het idee dat ik hier goed en veilig zit. Zolang de markt open blijft hebben we eten, ik heb nog voldoende boeken op mijn e-reader staan en vrienden en familie thuis helpen waar ze kunnen. Zo was van de week mijn data bijna op en de winkel waar je kan opwaarderen in Nauta is gesloten. Mijn broertje (net veilig thuis gekomen van zijn huwelijksreis uit Colombia) en beste vriend hebben me uit de brand geholpen door online data te kopen voor me. Mijn moeder hangt aan de telefoon met de verzekering, als ik een website niet open krijg sturen mensen me screenshots en de lieve berichtjes van thuis zijn super fijn.

Lees ook mijn andere blogs over mijn jungle avontuur. Nu liefkozend door mij m’n jungle trilogie genoemd:

• Deel 1 heb je net gelezen
• Deel 2: Gestrand in Peru, the jungle book continues
• Deel 3: Ontsnapt uit de Peruaanse jungle: mototaxipiraten, mondkapjes en mannendagen