Vulkaan Puracé beklimmen: PuraNEEEEEEHHH! 

Laatste update: 12 februari 2017

Vlakbij Popayán (Colombia) kun je vulkaan Puracé beklimmen. Met z’n 4750 meter de hoogste van de zeven in Coconuco. Vijf uur omhoog en drie uur naar beneden. Let’s go!

Go or no go

De dag voor mijn reisgenoot en ik de vulkaan op willen, is het iemand anders niet gelukt om de klim te voltooien. Sterker nog, na een kwartier is hij afgehaakt vanwege slechte weersomstandigheden. Shit! Gezien wij niet zo heel veel vertrouwen in onze eigen conditie en uithoudingsvermogen hebben, schieten we licht in de stress. Moeten we er überhaupt wel aan beginnen? De eigenaresse van ons hostel stelt ons gerust: het was de eerste keer in drie weken dat iemand de klim niet gehaald heeft. Misschien was hij wel een beetje een softie? En wij Europeanen kunnen wel tegen een spatje regen, stelt ze. Prima! Gaan dus.

Verdwaald op vulkaan Puracé

De volgende dag om 3.45 uur gaat de wekker om met de bus naar het bezoekerscentrum van Puracé te gaan. Vanaf de plek waar we worden afgezet is het nog zo’n half uur lopen naar de ingang. Mijn reisgenoot B. krijgt hier al flink last van haar kuiten. Dat belooft niet veel goeds… Vervolgens blijken er deze dag geen gidsen aanwezig. Ai… maar volgens de dame is het vandaag prima te doen en moeten we gewoon de geel geverfde stenen, palen en bomen volgen en dan komt alles goed. Niet dus. Binnen een half uur zijn we al twee keer verdwaald en de motregen slaat om in serieuze regen. Maar bikkels die we zijn, we gaan door.

Afzien

Het serieuze afzien blijkt nog lang niet begonnen. Met dikke regen, harde wind en af en toe wat hagel klauteren we doorweekt en verkleumd over gladde stenen, banjeren we door de modder en manoeuvreren we langs de koeienvlaaien. Dit. Is. Fucking. Zwaar. En we doen het zogenaamd voor onze lol. Een paar keer kijken we elkaar aan: gaan we nog door? Nog heel even dan, even kijken hoe het er om de hoek of na deze heuvel uitziet. En het is serieus prachtig, echt waar! Maar met ons natte pak en soppende schoenen vergeten we  te genieten.

Op een gegeven moment denken we een bord te zien met daarop ‘bienvenidos’: welkom! We denken er te zijn, maar blijkbaar zien we dingen die er niet zijn. Dichterbij het bord zien we er namelijk helemaal geen welkom op staan, of iets wat daar ook maar een beetje op lijkt. Om de één of andere reden hebben wij in ons hoofd dat de top op 5000 meter nogwat ligt. Een metertje of honderd na het bordje 4800 meter haken we vlak voor de top af. Ik loop iets voor B. en waai daar zo’n beetje weg. Ik houd me vast aan een paal die vast ooit een richting aangaf, maar die nu enkel dient als hulp bij het niet weg waaien. Dit is gekkenwerk besluiten we. Onverantwoord. Levensgevaarlijk. Laat die top van Puracé maar lekker zitten, voor ons is het PuraNEEEEEEHHH!

Een douche en een truck

Omdat we onze vingers en tenen niet meer voelen van de kou en tot op het bot nat zijn, gaan we als idioten naar beneden. Dwars door alle plassen en modder heen. Het maakt nu toch niet meer uit. Bij het bezoekerscentrum spoelen we onze kleren uit onder de koude douche en trekken ze weer aan om op de bus te gaan wachten. En dat duurt laaaaang. Gelukkig stopt er een truck en we kunnen in de cabine mee rijden. Ideaal!

De wereld lacht ons weer toe: het gevoel in de vingers komt weer terug, we zijn weer op weg en eigenlijk zijn we ook best trots dat we het tot zo ver hebben vol gehouden. Tien minuten later kan de truck echter de bocht niet maken in de bergen en staan we vast. Een half uur en veel gehannes later (met onder andere een busje dat de truck opzij moet trekken) gaan we weer verder en we halen gelukkig Popayán heelhuids.

Dolgelukkig na een warme douche zoeken we ‘s avonds nog even op hoe hoog die vulkaan nou precies was. 4750 meter… Maar… Maar wij zijn voorbij het 4800 meter bordje geweest?!? Hebben we gewoon de top gehaald?! Ja dus. We made it! We wisten het alleen niet op het moment zelf. Oeps! En gezien onze gemoedstoestand op 5 km hoogte, hebben we het moment niet eens vastgelegd op foto. PuraNEEEEEEHHH!!!!!!