Laatste update: 5 maart 2017
In m’n eentje de wereld ontdekken, of in ieder geval een klein stukje ervan. De meest gestelde vraag over solo travel is of ik het niet eng vind. Ja natuurlijk wel! Maar juist dát, die ‘angst’, maakt het mooi.
Me, myself and I
Ik ben volledig op mezelf aangewezen om er iets moois van te maken. Ik kan alles doen en laten wat ik wil, zonder daarbij iemand op zijn of haar tenen te trappen. Waar ik slaap, wat ik eet, met wie ik praat, welke bezienswaardigheden ik bezoek: het is allemaal mijn eigen keuze. Ik bepaal en ben verantwoordelijk voor mijn eigen dag en daarmee mijn plezier en geluk. En me alleen voelen hoeft absoluut niet. Er zijn nog honderden, duizenden anderen die hier ook alleen rondzwerven. Op zoek naar zichzelf, op zoek naar nieuwe ervaringen en nieuwe mensen.
Nieuwe contacten opdoen
Juist omdat veel backpackers alleen zijn, is nieuwe contacten opdoen ontzettend gemakkelijk. Het merendeel reist alleen. Tegenwoordig hoor je vaak dat solo travel een trend is. Dat begrijp ik niet zo goed, dat is toch wat backpackers al jaren doen? Veel hostels hebben een lounge ruimte of een bar waar je snel contact legt. Mensen staan op reis meer open voor elkaar, zijn ruimdenkender en bevalt het niet, dan reis je toch gewoon door naar een volgende plek? Uiteindelijk vind iedereen het leuk om samen te eten of samen een activiteit te ondernemen. Met volslagen vreemden wiens naam je na drie dagen nog steeds niet weet, maar het inmiddels wat beschamend vindt om te vragen.
Maar soms wil je juist even alleen zijn en daar volop van genieten. Ik zit nu in Casa Shangri La in Canoa, Ecuador. Een heerlijk relaxte plek met een fijne slaapzaal, een zwembad, een prachtige tuin en een klein barretje. En dat allemaal op loopafstand van het strand en in zo’n 32 graden. Bij aankomst bleek dat ik een achtpersoons dorm voor mezelf had. Hoe luxe?! En vandaag lijkt het er nog steeds op dat ik het rijk voor mij alleen heb. Ik vind het heerlijk. Na een week op elkaars lip te hebben geleefd met twaalf man plus bemanning op een boot, heb ik wel wat ruimte nodig. Solo travel gaat me goed af so far.
In goed gezelschap
Gisteren ben ik dus met mezelf, zonder telefoon of boek, uit eten geweest en mezelf getrakteerd op een flinke caipirinha. Aan tafel ben ik dikke vrienden geworden met een Ecuadoriaans meisje van vier van wie ik een kusje kreeg bij het afscheid en daarna heb ik nog wat zitten kletsen met de eigenaar van het hostel onder het genot van een biertje. Vanochtend stond ik vroeg op om een wandeling door het stadje te maken (en te ontdekken dat er hier geen pinautomaten zijn) en een ontbijtje te scoren. Ik heb gekletst met Tomas, de eigenaar van het restaurantje. Goed voor mijn Spaans! Een boek gelezen op het strand. Een heerlijk vers sapje besteld op straat en een duik in het zwembad genomen. Om vervolgens een ceviche te verorberen en daarna bijna twee uur in het water te liggen voor mijn surfles met Spaanse instructies. Nog meer gelezen aan het strand waar ik met andere reizigers om en om op elkaars tas paste om de zee in te gaan, wat zonnebrand uitleende aan lokale surf boys en surfpogingen van anderen gade sloeg. En nu zit ik aan het zwembad met een biertje en mijn iPad om te schrijven: blog en dagboek.
Ontmoeten en overwinnen
In mijn ogen is dit een topdag. Op zulke dagen geniet ik met volle teugen van het alleen reizen. Maar… ja, er is een ‘maar’. Dit zou ik niet fulltime kunnen. Ik kijk uit naar een herhaling van vandaag voor morgen, maar dan is het weer even genoeg geweest. Dan ga ik me weer vol overgave storten in de levendige kant van het reizen: mensen ontmoeten, ervaringen uitwisselen en nieuwe herinneringen maken. Soms even iets overwinnen als hoogtevrees of mezelf er toe zetten om iemand aan te spreken. Wat of wie er ook op mijn pad komt, het is aan mij is om te bepalen hoe mijn dag eruit ziet en of deze memorabel wordt. Que bonita es la vida!
