Nooit meer een ansichtkaart voor oma

Laatste update: 30 maart 2016

Als ik langer dan een week naar het buitenland ga, stuur ik mijn oma altijd een ansichtkaart. Mijn kaart uit Cuba zal haar nooit meer bereiken. Ze is er niet meer.

Lieve oma, ik schreef je altijd ansichtkaarten, nu is het een blog. Is een reisblog de juiste plek daarvoor? Waarschijnlijk niet. Je wist denk ik niet eens dat ik een blog heb. Maar gelukkig ben ik de baas over mijn blog en daarom schrijf ik je toch, of het nou past of niet. Ik kan geen mooi verhaal vertellen als we straks afscheid van je nemen. Ik schiet nu al vol. Ik kan soms zelfs geen woord uitbrengen. Laat staan straks in een zaaltje gevuld met mensen. Een klein zaaltje, want de meeste mensen die dichtbij jou stonden, heb je zelf al gedag moeten zeggen.

Lieve oma, op donderdag 24 maart was het voorbij. Na twee zware dagen met iedere vier uur morfine ging je weg. Je kwam woensdag nog twee keer een beetje bij. In paniek. Je jammerde, wilde overeind komen, sloeg met je armen om je heen en wij probeerden je rustig te houden. Je was nog verrassend sterk. Eén keer leek je me aan te kijken, of wilde ik dat alleen maar zien? Ik vond het zo zielig voor je. Had je door wat er aan de hand was? Heb je geweten dat we er allemaal waren, je dochter en schoonzoon, je kleinkinderen, je broer en schoonzus?

Op zondag heb je nog met papa en mama koffie gedronken in het restaurant van je verzorgingshuis. Je was een beetje verkouden, maar verder was er geen vuiltje aan de lucht. Dat is wel eens anders geweest. Je hebt de afgelopen jaren een hoop moeten inleveren. Je was regelmatig wat depressief en het hoefde allemaal niet zo nodig meer. De laatste anderhalf jaar in je nieuwe huis had je het meer naar je zin. Je was blij met de zusters en de activiteiten die er geregeld werden. Er was eindelijk weer wat aandacht en aanspraak. Ik denk dat je daar mooie herinneringen aan hebt.

Herinneringen

Ik heb mooie herinneringen aan jou. Toen Roy en ik klein waren en kwamen logeren, stopte je ons strak in onder de lakens. Zo strak dat ik me niet kon bewegen. Ik vond het heerlijk. We noemden jullie opa en oma Vogeltjes, vanwege de volière van opa. Ik keek met opa naar schaatsen en video’s van Piet Veerman terwijl jij poetste of in de keuken stond. Je huis was het schoonste huis ter wereld. Je bakte de lekkerste omeletten. Je maakte de beste pap. Ik kreeg van jou mijn eerste koffie, met heel veel melk. Ik drink het nog steeds zo. Weet je nog dat ik je vertelde dat je de liefste oma was? Of dat ik zei dat Roy opa maar moest nemen, want jij was van mij? Of dat ik je meenam naar het dorp om koffie te drinken en een taartje te eten? Of de honderden potjes Rummikub en Duizenden die we speelden? Ik wel, en ik vergeet het nooit meer.

Ik vergeet niet hoe gek jij was op bounty’s, pure chocolade en nougat. Mama moest de voorraad regelmatig komen aanvullen. Ik vergeet niet hoe ijdel je stiekem was: vroeger stopte je spullen die je bij de Zeeman kocht in tasje van een chiquere winkel. Ik vergeet niet hoe je haar perfect gepermanent was en hoe je de laatste tijd lichtroze nagellak droeg. Ik vergeet niet dat je soms verschrikkelijk tactloos uit de hoek kon komen, maar je was je van geen kwaad bewust. Ik vergeet niet dat je al jaren een gouden tand in je gebit had (en je kon het nog hebben ook!). Ik vergeet niet hoe zuinig je was op je spullen. Ik kook nu nog steeds met jouw pannen. Ik vergeet niet hoe dol je was op crèmes en zalfjes. Blijkbaar hielp het: je had nauwelijks rimpels.  En ik vergeet ook niet dat ik soms best op je lijk: praten in onze slaap, flink eigenwijs en kieskeurig met ons eten.

Vreemde landen en dat gekke internet

Je vond het maar niks als ik op vakantie ging. Zo ver weg en zo lang, wat had ik daar nou te zoeken? Maar ondertussen was je trots. Je vertelde de andere bewoners over mijn plannen en liet hen mijn ansichtkaarten zien. Ik schreef er altijd iets op wat ik dacht dat jij wilde lezen. Dat ik niet alleen was en dat ik leuke mensen had ontmoet. Ik wilde je geruststellen. Mama liet je vaak foto’s zien van mijn reizen. In eerste instantie vond je dat hele Internet maar niks. Je wilde niks weten van online spelletjes spelen, iPads of andere online dingen. Maar een paar foto’s wilde je wel kijken. We hebben zelfs een keertje geprobeerd te facetimen samen met mama. De verbinding was verschrikkelijk slecht, maar het was goed om elkaar even te zien. In je nieuwe huis zetten ze je zelfs af en toe op Facebook (met een advocaatje op 4 seconden). Je was bij de tijd, maar dat ging je pet te boven.

De afgelopen dagen hebben we de muziek voor je afscheid uitgezocht. Ik hoop dat je het mooi vindt. We hebben je spullen ingepakt en opgeborgen. We hebben om je gehuild en gelachen, en dat doen we nog steeds.

Alle clichés zijn waar: het is beter zo, je hebt een mooi lang leven gehad (91 werd je) en wat fijn dat het maar een kort ziekbed was. Dat maakt me niet minder verdrietig. Hoe kan het nou toch dat ik nooit meer bij je op bezoek kom? Dat ik nooit meer een gebakje haal voordat ik naar je toe rijdt? Dat ik nooit meer pure chocolade voor je hoef mee te nemen? Dat ik nooit meer bij je op schoot kruip om je aan het lachen te maken? Dat ik je geen ansichtkaarten meer hoef te sturen? Mijn laatste kaart had uit Cuba moeten komen. Die kaart heeft zijn bestemming na dik een maand nog steeds niet bereikt. Eén van je verzorgenden keek iedere dag bij de post of ‘ie er al was. Tevergeefs.

Nu ben ik degene die post heeft ontvangen. Ik heb je rouwkaart gekregen. Ik wist dat ‘ie kwam, ik heb immers meegeholpen met de tekst, en toch verrast het me. Het is bewijs dat het echt is. En ik denk dat ik voorlopig nog ansichtkaarten blijf sturen vanuit mijn vakantieadressen.

Omaatje, ik mis je.