Laatste update: 26 maart 2021
Al drie weken zit ik in de Peruaanse jungle nabij Nauta, waarvan één week vrijwillig en twee verplicht. Het vooruitzicht? De ene dag rooskleurig, de andere dag wat minder leuk.
Peru zit sinds 16 maart op slot. Zo van de ene op de andere dag. Opeens kon ik geen kant meer op en had ik niks meer aan mijn ticket van 17 maart van Iquitos naar Lima. Sterker nog, mijn ticket van 7 april naar huis was ook waardeloos geworden. De luchtvaartmaatschappij AirEuropa annuleerde alle vluchten in april, en later zelfs ook in mei. Wow.
Eigen schuld, dikke bult?
Online lees ik zure reacties over gestrande Nederlanders in het buitenland. Dat we maar niet op reis hadden moeten gaan, of eerder naar huis hadden moeten komen. Dat is makkelijk praten, vanuit onwetendheid. Veel mensen zijn al veel langer in Peru, ik ook. Toen was er in Nederland ook nog niks aan de hand. Ook in Peru was er totaal geen sprake van gevaar of sluiting van het land. Dat werd binnen een paar uur besloten en slechts een enkeling had voldoende tijd om daar nog iets voor te regelen.
Hoe het in Peru eraan toegaat
De sluiting van het land is inmiddels verlengd tot en met 12 april. Gesloten betekent dat je niet mag reizen, binnen moet blijven en alleen naar buiten mag voor boodschappen. De regels worden ook steeds strenger. Er is een avondklok. Die was tot 30 maart van 20 uur tot 5 uur. Sinds 31 maart is die van 18 uur tot 5 uur en in sommige gebieden van 16 uur tot 5 uur, ook in mijn omgeving. Maar in de jungle zegt me dat niet zo veel. Het eerst volgende stadje ligt namelijk op 25 minuten wandelen door het regenwoud. Het is hier extreem stil en er is geen reden om mijn verblijfplaats überhaupt te willen verlaten, behalve om naar de markt te gaan. Daar zag ik twee weken geleden nog geen enkel mondkapje. Nu loopt vrijwel iedereen er mee rond. Inmiddels zijn er geluiden dat het verplicht is. De politie en het leger controleert hier op. Alleen supermarkten, markten, banken en apotheken mogen open. De rest is allemaal verboden.
Waarom is Peru dan zo streng? Vooral omdat de gezondheidszorg slecht is. Echt heel slecht. In heel Peru zijn er naar verluidt maar 250 IC-bedden. Op 32 miljoen mensen. Het land moet dus wel extreem voorzichtig zijn. Ik neem ze niks kwalijk. Ze kunnen niet anders. Ik raad je aan dit artikel te lezen, dat zet de situatie in Peru even flink in perspectief.
Terugkeer van Nederlanders
De Nederlandse ambassade in Peru heeft op 30 maart de eerste terugvlucht naar Nederland weten te organiseren. Wat een prestatie met alle veranderende voorwaarden van de regering en het geregel met individuele reizigers! Goedkoop zijn die vluchten trouwens niet, zo’n €900. Maar voor commerciële vluchten werd de laatste tijd zelfs €5000 gevraagd. Bizar. Helaas vinden de reisverzekeringen dat dit niet onder hun verantwoordelijkheid valt. Ook het uitgestelde verblijf niet. Dat irriteert me wel een beetje hoor.
En, zoals te verwachten, zijn er online ook weer nare reacties op de terugkeer van Nederlanders in deze tijd. Dat ze maar in Peru moeten blijven zodat ze thuis niemand kunnen besmetten. Wat een onzin en hoe ondoordacht. De regels in Peru zijn zo veel strenger dan in Nederland waar nog veel bewegingsvrijheid is. De kans dat wij iets meedragen is nihil.
Nog steeds gestrand in de jungle
Ondertussen zit ik dus nog in de jungle. Inmiddels heb ik via de Oostenrijkse ambassade een salvoconducto, een reisbewijs, om naar Iquitos te mogen reizen om daar op een vlucht naar Lima te wachten. De Oostenrijkse ambassade heeft de enorme uitdaging op zich genomen om alle toeristen uit de omgeving die naar Lima willen (sommige mensen blijven liever) daar te krijgen. Dat is nogal wat. Meer dan 400 mensen hebben aangegeven dat te willen, meer dan 40 nationaliteiten. Iquitos heeft een regionaal vliegveld en daar kunnen alleen kleinere vliegtuigen op landen. Het vliegtuig waar ze nu mee bezig zijn kan 144 man vervoeren. Dat betekent dus ook keuzes maken wie als eerst mag. Ik begrijp dat de Duitsers voorrang krijgen, maar er wordt ook gekeken naar potentieel aansluitende vluchten in Lima. Zodat mensen die wel kunnen halen. De Peruaanse regering gaf eerst aan alle medewerking te verlenen. Toch besloten ze 30 maart de vlucht van 31 maart geen toestemming te geven. De nieuwe hoop is gevestigd op 3 april.
Wat betreft de volgende vlucht naar Nederland is er ook nog geen duidelijkheid. Er wordt 6 april gezegd, maar ook 9 april. Een ding is zeker: alles is onzeker. Er zijn zoveel belangen, afwegingen en afhankelijkheden dat het nieuws iedere tien minuten verandert. Dat is soms lastig te accepteren. Dan denk ik eindelijk een goed plan te hebben, valt het weer in het water. Ik blijf er echt wel heel kalm onder, maar soms heb ik wel even een uurtje nodig om die nieuwe situatie te aanvaarden.
Voor mij geldt nu dat ik naar Iquitos moet voor een vlucht. Wanneer dat lukt, weet ik niet. En het is ook telkens de vraag wat handig is. Moet ik zo snel mogelijk gaan of is het beter nog een extra nachtje in de jungle te blijven? In Iquitos zit ik immers echt opgesloten tussen vier muren en hier heb ik bewegingsvrijheid. Na mijn laatste blog over de situatie hier heb ik een super lief aanbod gekregen van een Nederlander om bij zijn vrouw in Iquitos te verblijven. Daar hoop ik snel gebruik van te kunnen maken.
Want de jungle… Ik denk dat ik er wel klaar mee ben. Sowieso, een echte douche mensen! Zo’n zin in. Of een wasmachine, ook best wel een fijne luxe.
Van de week regende het opeens in mijn bed. Ik werd er midden in de nacht wakker van. Mijn eerste gedachte was dat ik in bed had geplast (WTF?), dat bleek gelukkig niet zo haha. Dus ik heb in het donker een mini-verbouwing in mijn Tambo (zo noemen ze de hutjes hier) uitgevoerd. Daarnaast zitten we hier al een poosje met hetzelfde groepje mensen en merk ik dat dat lang niet tussen iedereen meer zo soepel loopt. Een Pools meisje en een Argentijnse jongen houden continu een bekvechtwedstrijd en iemand anders is zo’n fan van een drum dat ik op het punt sta dat ding ergens in de jungle te verstoppen.
Er is ook weinig afleiding en entertainment. Daardoor worden die kleine dingen in ieders hoofd opeens grote dingen. Ik moet denken aan mijn oma vroeger in het bejaardenhuis. Dit is hoe zij zich vast heeft gevoeld. Haar eeuwige geklaag over de kleinste dingen waar ik toen van dacht “mens, waar maak je je druk om”. Nou, om het enige wat er dus om haar heen afspeelde. Ik begrijp het nu.
Ik heb nog drie ayahuasca ceremonies meegedaan. Wie had gedacht dat ik uit verveling Ayahuasca ging doen? Iets wat ik van te voren zo spannend vond? Ik verwacht dat ik mijn laatste nu heb gehad. Het is mooi geweest en de laatste twee waren ook minder intens dan die daarvoor. Maar wie weet… Als de verveling weer toeslaat.
Kim’s jungle FAQ
Ben je al in Lima?
Nee.
Weet je al wanneer je naar huis kan?
Nee.
Met je vervoerbewijs kun je nu makkelijk naar Iquitos toch?
Nee. Al het vervoer ligt nog steeds plat en op de regels overtreden staan zware straffen, van hoge boetes tot gevangenisstraf. Daarnaast is de jungle een afgelegen gebied en heb ik beperkte toegang tot informatie. Dus het is lastig om te regelen.
Heb je al contact opgenomen met de ambassade? Gewoon weer mailen hoor!
Yes, ik sta op alle mogelijke lijsten. Maar nee, weer mailen of bellen is niet handig. Die mensen werken al weken elke dag van 8 uur tot 23 uur door en worden overspoeld met mails. Gewoon afwachten is echt het beste.
Trek je het nog een beetje?
Ja hoor! Echt. Er zijn af en toe wat momenten waarop ik wat down ben, maar dat is echt maar kort. Ik weet dat ik hier veilig zit en dat de ambassade er alles aan doet om iedereen weer in Nederland te krijgen.
Kan ik iets voor je doen?
Af en toe een berichtje met hoe het met jou is, is het allerfijnst. Gewoon over je hoe je dag verloopt, hoe jij de Corona periode doorstaat of iets anders.
Lees ook mijn andere blogs over mijn jungle avontuur. Nu liefkozend door mij m’n jungle trilogie genoemd:
Reacties
Hey Kim, wat een situatie! Knap van je hoe je het beschrijft en je het volhoudt. En weinig keus heb je ook maar ik hoop dat je snel de kans ziet om deze kant op te komen. Het is een bizarre tijd. Een voordeel is dat ik hier vlak onder de rook van Schiphol eindelijk schone lucht heb :)) toch nog ‘elk nadeel heb z’n voordeel’ op z’n Cruyffiaans! En dat mensen ongelofelijk veerkrachtig blijken is ook mooi om te zien. Maar soms is het ook gewoon afschuwelijk als ik me realiseer hoeveel mensen er nu lijden. En zelfs in het klein voor mezelf nu ik mijn kinderen niet kan knuffelen nu ze allemaal in Amsterdam zitten. Jouw ouders zullen ook wel zorgen hebben om je. Sterkte met alles en hopelijk lees ik straks weer avonturen dat je terug bent. Stay safe!! Lieve groetjes Ilona
Wat lief Ilona! Als dit allemaal voorbij is gaat er heel wat afgeknuffeld worden overal!
Ik hoop dat ik snel eventjes dat luchtruim bij je kom vervuilen met een vlucht naar huis. Xx
Hii lieve Kim, wat een mooi verhaal weer over een hele bijzondere situatie. De ontwetendheid lijkt me vreselijk, maar je doet het top! Superlief dat er eventueel een ander plekje is waar je naar toe kan. Zet hem op! X
<3 dank je wel!