Roadtrip Quintana Roo, Mexico: een Volkswagen busje met een olielek

Laatste update: 13 maart 2023

In de omgeving van Tulum kun je toffe Volkswagenbusjes huren om de omgeving te ontdekken. Zo’n roadtrip door Quintana Roo wil ik ook! Mijn twee reismaatjes zijn direct enthousiast en klaar voor dit avontuur. En een avontuur wordt het…

Sleutelen aan het busje

Het Volkswagen busje kunnen we ophalen in Tulum. Eigenaar Martin is in overleg met een monteur als we aankomen. De motor ligt onder het busje. Uhm, dat lijkt me niet helemaal de bedoeling. Martin legt uit dat er iets aan de hand is met de olie, maar als we over een uurtje terugkomen dan is alles in orde. We mogen het busje dan een uurtje later inleveren op onze laatste dag.

Ontmoeting met de Kombi

Zo gezegd, zo gedaan en als we terugkomen, sleutelt de monteur nog even door terwijl Martin ons uitleg geeft over het busje (de Kombi). Hij laat onder meer zien hoe we de vier slaapplaatsen tevoorschijn toveren, hoe het gas werkt en waar de reserveband ligt (die we een uur na vertrek al nodig hebben, daarover zo meer). We krijgen uitgebreid instructies over hoe we om moeten gaan met de koppeling, de maximale snelheid et cetera. Het devies: behandel de Kombi met liefde. De monteur en Martin spreken snel Spaans met elkaar en wat ik ervan weet op te vangen, bemoedigt me niet. “Maar goed, wat weet ik er nou van,” zeg ik tegen mezelf. De conclusie van hun gesprek is dat wij af en toe even het oliepeil moeten checken en eventueel wat olie moeten bijvullen. Dat moet ons nog wel lukken.

We hebben een olielek!

Ons plan is om op de eerste avond de zonsondergang bij Cobá te bewonderen en dan een stukje terug te rijden voor een camping. Met de campingeigenaar heb ik voor vertrek actief Whatsapp contact omdat het wat lastig te vinden is. Maar, we zullen er nooit aankomen.

Na ongeveer drie kwartier merk ik voorzichtig op dat ik olie en brandgeur ruik. Mijn reismaatjes zijn het met me eens. Het eerst op de achtergrond aanwezige geluid van een oud busje maakt plaats voor lawaai. Snel zetten we de Kombi aan de kant. De achterkant ziet er uit alsof iemand er een emmer olie overheen heeft gegooid, een oliedouche. Uit alle hoeken en gaten komt rook. Hellup!!! Vliegt ‘ie zo in de fik? Wat moeten we in godsnaam doen? Is er ontploffingsgevaar? Moet alle bagage er per direct uit? Moet ik op veilige afstand gaan staan? Ik heb hier zó geen verstand van. En helaas, de heren met wie ik reis evenmin.

Kalm blijven

Ik zie ons hele tripje in duigen vallen. Het drama blijkt nog groter: tel er maar een lekke band bij op. We lopen alledrie onnozel rondjes om het busje en hebben geen flauw idee wat we moeten doen. We laten eerst het busje even afkoelen en checken dan het oliepeil. Dat lijkt ons wat overbodig (alle olie zit zo’n beetje over de Kombi verdeeld), maar Martin wil graag een foto. Via Whatsapp zijn we in overleg met hem. Hij blijft eng rustig. Niks aan het handje, band vervangen en door.

We duwen eerst het busje naar een veiliger plek. We staan namelijk langs de snelweg en de schemering zet in. Ik doe een dappere poging om te helpen duwen, maar ja, ik krijg nog geen pot pindakaas open. Een vriendelijke toerist stopt gelukkig en zo duwen de drie mannen terwijl ik het busje in een zijweggetje manoeuvreer.

Hulp van een Mexicaanse held

Klaar voor stap 2. De band verwisselen. Ik vertrouw op mijn reismaatjes, maar die blijken dat ook nog nooit te hebben gedaan. We halen de krik uit het busje en bestuderen ‘m aandachtig. Géén idee hoe dit werkt. Gelukkig is er YouTube, maar zelfs dan weten we niet uit te vogelen hoe je de krik weer naar beneden krijgt. En ja, normaal gesproken is dat dat de omgekeerde handeling van de krik omhoog doen. Niet bij deze.

Ondertussen parkeert een Mexicaans gezin hun auto naast ons. De man stapt uit en helpt ons een handje. Nou ja, een handje… De beste man duikt meteen onder de auto, zit onder het stof en andere viezigheid en vervangt de band zo’n beetje in z’n eentje. Mijn vrienden staan er wat verloren bij en geven hier en daar wat gereedschap aan of helpen zoeken naar stenen om de krik op te balanceren. Want, die is te klein, vertelt de Mexicaan.

Ondertussen stop ik de kinderen op de achterbank van de auto vol met snoep. Zodra de band erop zit, haalt de man een buisje van de krik af, schroeft ‘m op een andere plek vast en laat hem zo zakken. Dat hadden we echt nooit zelf kunnen bedenken. We zijn dit gezin zo ontzettend dankbaar. Die man is een held!

Geïmproviseerde plaats van bestemming

De foto’s die we Martin sturen baren hem inmiddels ook zorgen. We mogen van hem nog naar het meer in Cobá rijden, maar geen kilometer verder. Hij zal dan de volgende ochtend een takelwagen sturen. Dan kunnen wij naar de Cobá ruïnes en daarna onze roadtrip vervolgen. Klinkt als een prima plan. We rijden met een slakkengangetje naar het meer en parkeren de Kombi.

Uitgeput van alle spanning ploffen we op de bank en trakteren we onszelf op een biertje. Gelukkig hadden we al boodschappen gedaan. We moeten nog wel even in de stemming komen voor een avondje wildkamperen. Ow, en de geboekte camping afzeggen. Zonde van ons geld, maar het is niet anders.

Wildkamperen: niet zo succesvol

Het wildkamperen bevalt niet zo. In het meer schijnen krokodillen te zitten en gezien wildkamperen ook wildplassen betekent, schrik ik van ieder zuchtje wind, elk knisperend blaadje. Of eigenlijk, ik schrik gewoon van alles. In het busje koelt het snel af. Als we koken, wordt het al snel weer aangenaam warm van de stoom die door het busje trekt. Een paar uurtjes later is het bedtijd. In de Kombi zijn er vier slaapplekken. De bank beneden trekken we uit zodat daar plek is voor twee en het dak kan omhoog waardoor er daar ook twee slaapplekken verschijnen. Het is een beetje passen en meten voordat we allemaal geïnstalleerd zijn, maar het is prima te doen. Welterusten!

Correctie: niet welterusten, maar wat de f(*#( is dat?! De hele nacht krioelt een roedel straathonden rond het busje. Het begint met een beetje rondjes rennen om het busje heen, groeit uit tot een enkele schelle blaf om vervolgens uit te barsten in een wie-kan-het-langste-blaffen-wedstrijd tussen de honden. Zodra het geluid enigszins minder lijkt te worden, voegt een nieuwe vriendelijke viervoeter zich bij de groep om het concert weer aan te zwengelen. Het is natuurlijk een gek busje op hun terrein en ze zullen ook wel ruiken dat er mensen inzitten. We proberen zo stil mogelijk te liggen om ze geen nieuwe redenen te geven om opgewonden te raken.

Op de momenten dat de honden me niet wakker maken (of houden), zijn het mijn reismaatjes wel. De heren hebben een kleine blaas. En iedere keer dat iemand zich omdraait in het busje, voelt iedereen dat. Laat staan als je het busje uitgaat om te plassen en vervolgens weer terug te keren. Oefff, wat een helse nacht.

De Kombi, new and improved

We hebben met Martin afgesproken dat de takelwagen er om 7 uur is. We staan daarom vroeg op en ontbijten in het busje. Rond 8 uur is er nog geen takelwagen te zien en besluiten we alvast de Cobá ruïnes te bezoeken. We mogen de sleutel in het busje achterlaten en dan komt alles goed, belooft Martin.

Uiteindelijk is het busje rond 9 uur opgehaald. Tot 14.15 uur vervelen we ons aan het meer. We zijn moe van het slaapgebrek en licht chagrijnig omdat onze uitgestippelde route volgen geen optie meer is. Martin brengt het busje met een nieuwe motor (uit één van zijn andere Kombi’s) samen met oneindige excuses. Hij is ontzettend begaan en vindt het minstens zo vervelend als wij. Martin doet echt zijn best, we kunnen onmogelijk boos op hem zijn. Hij geeft ons ook netjes het geld van één nacht huur terug.

De roadtrip kan beginnen

Vol goede moed vertrekken we richting Valladolid. Het Volkswagen busje rijdt als een zonnetje. Voor even tenminste. Want al snel valt ons een nieuw geluid op: alsof de band continu langs het busje schuurt. Als we uitstappen zien we niets vreemd, dus we rijden nog een stukje door en draaien op een parkeerplaats de banden nog even goed aan. Stel je voor dat er een band afrolt! We checken nog even bij Martin of hij het veilig genoeg vindt om door te rijden en hij geeft groen licht. Vanaf dan rijden we, met gepaste bezorgdheid, door Yucatan in ons busje. En echt, we vinden het fantastisch.

Enthousiast over het Volkswagen busje?

Ben je benieuwd naar onze route? Check dan de blog: Mini-roadtrip in Yucatan en Quintana Roo. Ondanks alle tegenslag, zou ik je het busje wel aanraden. Het is nou eenmaal een oud Volkswagenbusje, daar kan wel eens iets mee aan de hand zijn. Als dat zo is, dan is Martin er voor je. Hij doet er alles aan om het weer in orde te maken. De kans dat je pech krijgt, is klein. Martin en zijn monteur checken na iedere verhuurperiode het busje volledig. En ook al hebben wij er niks aan, er is ons ongeveer 832 keer verzekerd: “This never happened before!”.

Martin verhuurt de Volkswagenbusjes via zijn eigen site. Hij heeft verschillende Volkswagenbusjes, lastig kiezen dus!

Voor het eerst gepubliceerd: februari 2018. Daarna geüpdatet!