Laatste update: 10 juli 2018
Begin januari ben ik in Colombia aangekomen. Inmiddels is de jetlag verdwenen en mag ik mezelf officieel backpacker noemen.
Het bewijs
Het is altijd even wennen als ik weer aan een reis begin. Weg van alle luxe en weg van alle regelmaat. Langzaamaan begin ik weer de backpacker in me te ontdekken. Twee weken na aankomst durf ik mezelf wel weer officieel backpacker te noemen. Waarom officieel? De bewijsstukken van mijn backpacker lifestyle op dit moment:
- ik werd direct afgezet voor veel pesos (maar weinig euro’s) door de taxichauffeur bij de luchthaven
- ik probeer een krampachtig woordje Spaans te spreken, maar heb helaas vaak geen idee waar het over gaat als iemand wat terug zegt
- een biertje van iets meer dan een euro vind ik duur
- het streven is avondeten te regelen voor een euro of drie
- één van de eerste dingen die ik check in een hostel is of er wel Wi-Fi is
- slapen met een X aantal mensen op een dorm is weer gewoon
- mijn wekker is overbodig: ik word vroeg wakker van de zon of ik slaap heerlijk uit, gewoon omdat ik toch alle tijd van de wereld hebt
- op straat krijg ik als blonde blanke dame complimenten van Colombianen van alle leeftijden, ongeacht of ik een beetje mijn best heb gedaan om er leuk uit te zien of niet
- ik heb al een stuk of vijftien muggenbulten verzameld (and counting)
- ik blijf echter geloven in deet (aff.)
- dagelijks drink ik verse fruitsapjes met namen als lulo en mora
- een goede douche is hier echt een cadeautje!
- zelf de was doen is zo overrated: dat laat ik bij (iets wat doorgaat voor) een wasserette doen
- ik ben continu mijn backpack aan het organiseren en heb altijd datgene nodig wat onderin zit
- ik heb al uren doorgebracht in allerlei bussen: groot, klein, met en zonder Wi-Fi, opgepropt en heerlijk luxe. Bij voorkeur met veel overstappen en altijd te laat en te langzaam.
- de eerste semi-filosofische gesprekken met mede-backpackers zijn een feit
- evenals het standaard riedeltje (waar kom je vandaan, waar ben je geweest, waar ga je naar toe)
And I love it!
Reisstress
Hoewel ik al een paar keer eerder alleen op pad ben geweest met mijn backpack, vind ik het ook nu weer spannend. Zelfs al gaat Britt nu de eerste helft met me mee. De last-minute inpakstress sloeg uiteraard weer toe en de twijfel of ik alles wel geregeld had en of het budget voldoende gaat zijn. Met veel te weinig kleren naar mijn zin en de halve apotheek op zak, was het afscheid nemen als altijd weer dra-ma-tisch. Alsof ik nooit meer terug kom in plaats van drie maanden op reis te gaan. (Waarom was het ookal weer een goed plan?) Ach ja, het hoort nu eenmaal bij me blijkbaar. Even doorbijten en dan de genietmodus aan!! Want voorlopig krijg ik geen reminders meer voor vergaderingen op kantoor, alleen maar een reminders om de malariatabletten in te nemen. Van Meeting Monday naar Malaria Monday it is!
