Desierto de la Tatacoa: net als in het liedje

Laatste update: 9 mei 2016

In het zuidwesten van Colombia ligt Desierto de la Tatacoa. Een woestijn die officieel geen woestijn is, maar who cares als het landschap zo mooi is?!? Het is er snikheet. Dat maakt niks uit, want zoveel is er toch niet te doen. Het is een ideale plek om vooral veel te luieren.

I’ve been through the Tatacoa desert

‘I’ve been through the desert on a horse with no name’. Ken je dat nummer? In de woestijn van Colombia trakteerden mijn hersenen me continu op dat zinnetje. Gelukkig is het best een toepasselijk nummer bij de bestemming. Het weidse uitzicht over het oneindige landschap en de vrijwel volledige afwezigheid van levende wezens maken een bezoek aan Desierto de la Tatacoa heel bijzonder, zelfs al heb je het nummer van America op repeat in je hoofd.

Slapen in de woestijn

Met een vriendin blijf ik een nacht slapen in de woestijn. Reserveren kan niet, maar gelukkig heeft onze eerste keus nog voldoende plek. We verblijven bij Estadero Doña Lilia. De doña heeft hangmatten voor wie buiten wil slapen en een aantal hutjes. Kleine tip: neem veel DEET mee. Heel veel. Ik heb mijn verzameling muggenbulten flink uitgebreid en ik slaap nog wel binnen. Op het terrein is een barretje en er zijn wc’s en douches aangelegd. Allemaal zeer provisorisch, maar dat is juist de charme. We hebben onze tas nog niet op de grond gezet en doña Lilia steekt van wal. Wat willen we ‘s avonds eten, willen we een tour, willen we iets drinken, hebben we al een taxi voor morgen… Ze zit vol in de regelmodus.

Ze gaat iets te snel voor ons, want wij zijn overweldigd door de hitte. De temperatuur in Desierto de la Tatacoa kan oplopen tot wel boven de 50 graden! Plan je activiteiten dus slim: aan het begin of het einde van de dag. Wij maken na de lunch een kleine wandeling in de buurt van ons verblijf. Dat is serieus nog geen kilometer en toch hebben we veel pauzes nodig omdat we buiten adem zijn en bang zijn levend te verbranden. Terug naar de hangmat. Direct.

Desierto de la Tatacoa: een bak zand?

Aan het eind van de middag doen we een klein tourtje samen met de andere backpackers die bij Doña Lilia verblijven. We worden opgepikt door scooters en een soort golfkarretje en zo gaan we de woestijn door. Onderweg zien we wat geiten, een enkele roofvogel, wat ezels en verder vooral spinnen, schorpioenen en hagedissen. Het gebied is zo’n 330 km2 groot en wordt omheind door rijke begroeiing. In Desierto de la Tatacoa is ook vegetatie. Het is wat droog en dor, maar omdat er wat groens te vinden is, mag het geen woestijn heten. Bij het woord woestijn denk ik aan een eindeloze bak zand, en zand is er! Maar dat niet alleen. Het landschap is eigenlijk heel gevarieerd: van prachtige doolhoven van rood gesteente tot droge met grijze (door het zwavelzuur) stenen omgeven gebieden. Zelfs al is het later op de dag, het is nog steeds benauwend heet. We zijn dan ook erg blij dat we een stop maken bij een zwembad (lees: betonnen bak water).

Sterren kijken

Doña Lilia serveert ook avondeten. Ze zorgt dat het vroeg op tafel staat zodat we daarna naar het Observatoria Astronomico de la Tatacoa kunnen. Vanaf zeven uur kun je daar op heldere avonden op het dakterras sterren kijken. Er zijn een paar grote telescopen en je krijgt uitleg van een sterrenkundige. Wel in het Spaans. Je hebt echter geen talenknobbel nodig om de sterrenhemel te bewonderen. Rond dit tijdstip is het echt al pikdonker. Rond een uur of negen lopen we terug naar onze accommodatie. Het is muisstil en er brandt geen licht meer. Blijkbaar is het bedtijd: de avonden zijn kort in de woestijn.

Favoriete  plekje in de woestijn

Ik ben vooral gecharmeerd van het roodgekleurde landschap en de gigantische cactussen. Ze groeien tot wel vijf meter hoog. Een bezoek aan de Desierto de la Tatacoa draait ook vooral om het landschap. Er zijn weinig faciliteiten. Bij de meeste accommodaties kun je fietsen, paarden of een tourtje regelen en dan houdt het wel op. Dat is wel zo prettig in de hitte. Lekker niksen is verplicht! Ik vind het absoluut de moeite waard om er een nachtje te verblijven in plaats van een kort bezoekje te doen. Sommige mensen komen alleen even kijken, maken een foto en weten niet hoe snel ze weer terug moeten de bus in. Terug naar de airconditioning. Zonde! Sowieso als je nagaat dat het flink moeite kost om op plaats van bestemming te komen.

Hoe kom je in Desierto de la Tatacoa?

Desierto de la Tatacoa is niet bepaald makkelijk te bereiken. Daarom vind je er ook niet veel toeristen. Wij pakken een nachtbus vanuit Popayan. Middenin de nacht moeten we onverwachts overstappen. We balen een beetje, want we hadden juist deze bus uitgekozen omdat dat niet zou hoeven. Maar goed, we zijn in ieder geval op weg naar Neiva. In Neiva pakken we een busje naar Villavieja en daar vandaan heb je een taxi nodig naar Desierto de la Tatacoa. Dit alles duurt eeuwen en kotsende kinderen in de bus, de nachtelijke overstap en een wegversperring van een uur of twee voegen weinig toe aan de reisvreugde. Het hoort wel een beetje bij reizen in Colombia, dus we laten het maar gebeuren. Achteraf levert het in ieder geval mooie verhalen op. Zorg trouwens dat je op tijd bent voor de bus in Neiva. Anders zit je daar een nacht vast en de mensen die wij hebben ontmoet in de woestijn waren één voor één niet te spreken over dat stadje. Het is dus een flinke onderneming, maar check de foto’s: zo’n omgeving is het toch waard?