Terwijl Nederland zich klaar maakt voor The Passion, vindt in Zuid-Amerika het echte werk plaats. Met Semana Santa ben ik een paar dagen in Ayacucho (Peru) om de festiviteiten van dichtbij mee te maken.
Inmiddels bereikt het nieuws over de overstromingen en modderstromen ook Nederland merk ik aan mijn WhatsApp. Tel daar een paar busongelukken bij op en mijn telefoon staat roodgloeiend. Ik ben er nog!
Iedereen die reist, hekelt het moment. Het moment waarop jij je beseft dat je reis ten einde komt. Helaas is dat moment voor mij ook gekomen. Treurig, maar ook een goede wake up call om nog even alles eruit te halen voor ik weer terug vlieg uit Zuid-Amerika.
Al dik twee maanden is mijn voornaamste vervoermiddel de bus. Thuis probeer ik ‘m zo veel mogelijk te vermijden, maar in Zuid-Amerika is de bus juist erg handig. En nooit saai.
De strohoed. Wie kent ‘m niet? Perfect voor het strand en op festivals zie je ook veel varianten van deze hoedjes voorbij komen. Ook in Ecuador zie je ze veel, heel veel. De beroemde Panama hat is namelijk Ecuadoriaans. Yup. Lekker verwarrende naam gekozen mensen!
“Baños also offers an innovation in freefall insanity called puenting (think bungee jumping without the bounce). It crudely translates as ‘bridging’, but it’s really swinging, in this case along a rope tethered to two bridges”, aldus de Lonely Planet. En dat is precies wat ik gedaan heb.
Ik breng ruim een maand door in Ecuador. Overal zie ik dreamcatchers (dromenvangers), zowel als souvenir als in auto’s en huizen van de Ecuadorianen, maar waarom toch? Want dromenvangers en Ecuador zijn in mijn hoofd geen logische combinatie.
De Galapagos eilanden zijn fantastisch. Tijdens mijn verblijf maak ik vrienden en familie helemaal gek met vrijwel continue foto updates. De reis is een rib uit mijn lijf. Maar ik zou er zo een nier bij cadeau doen. Absoluut, 100% de moeite, of liever: het geld, waard.
Een week lang vertoef ik op een boot. Officieel heet het een Galapagos cruise, maar bij het woord ‘cruise’ moet ik denken aan een dikke boot, met minstens even dikke passagiers met Hawaï-shirts. Dit leek er in de verste verte niet op: een gammele boot zonder enige vorm van luxe. Fantastisch! En ik ben weer een paar wijsheden rijker.
