Ayahuasca in Peru: over ontvoeringen, ongedierte en overgeven

Laatste update: 1 juli 2021

Iemand bindt ruw een deken om mijn hoofd terwijl mijn handen al langs mijn lichaam zijn gebonden. Er is veel rumoer om me heen. Ik schiet vol in de paniek. Er wordt aan me gesjord. Ik merk dat ze snelheid moeten maken om me hier weg te krijgen. Het lukt ze niet. Want als ik even rustig ademhaal, weet ik weer waar ik ben. Ik lig veilig op een matje in de maloka in de jungle van Peru. Onder invloed van ayahuasca.

Oh lieve mensen, ik zoek de allermooiste woorden om een ayahuasca-ervaring recht te doen. Maar alles wat in me opkomt, beschrijft bij lange na niet hoe het echt is. Het is zo… magisch, onvatbaar, liefdevol. You just had to be there. Maar je was er niet, dus ik ga mijn best voor je doen. Ik doe in totaal zes ayahuasca ceremonies bij Inca Shipiba in het noorden van Peru. In deze blog vind je een mix van al die ervaringen. Niet chronologisch, maar in een ayahuasca trip is er ook geen logica aan te brengen, dus dat matcht perfect! Wees gewaarschuwd, het is een lang verhaal.

Waarom eigenlijk ayahuasca?

Ayahuasca is een plantaardig medicijn uit het Amazonegebied. Het heeft helende krachten voor lichaam en geest. Drink je ayahuasca, dan kun je oud zeer en verdriet verwerken en je lichaam reinigen en helen. Er zijn zelfs verhalen van mensen die na ayahuasca na jaren weer kunnen zien, mensen die strak staan van de morfine die daarna geen pijnbestrijding meer nodig hebben en mensen bij wie psychologische problemen en verslavingen worden weggenomen. Mensen claimen dat eenmaal ayahuasca gelijk staat aan jarenlange therapie.

Deze claims zorgen er ook voor dat sommigen er met torenhoge verwachtingen in kunnen gaan. Dat ze instant healing verwachten. Zo werkt het natuurlijk niet. Ja, er zijn onverklaarbare, bijna wonderlijke ervaringen. Maar ayahuasca is geen absolute oplossing voor alles. Het verschaft inzichten, helpt je dingen verwerken, heeft helende krachten, maar alles gaat samen met hoe je er in staat. Of je er zelf aan werkt en wat je er na je ceremonie mee doet. En ook de sjamaan is van grote invloed. Hoe krachtiger de sjamaan, hoe meer heling. Maar wat gebeurt er dan met je als je ayahuasca drinkt? Let’s find out. Ik ga aan de ayahuasca in Peru.

Even een disclaimertje van mij. Als je dit met een nuchtere blik leest, dan klinkt ayahuasca ongetwijfeld enorm vaag en zweverig. Misschien denk je wel “wat een onzin”. Dat mag. Met een kritische houding vind ik het ook lastig te begrijpen en omvatten. Is het gewoon een portie lekker hallucineren op jungle drugs? Misschien. Voor mij is het meer. En zelfs al is het allemaal onzin, dan is het wel enorm interessante onzin.

Ayahuasca krijgt grip op me

Na het drinken van de ayahuasca is er niks anders te doen dan wachten. Wachten tot het begint. De ene keer komt het heel snel en intens op. Ik voel druk rond het gebied rondom mijn rechteroog, alsof er een band van planten zich om me heen vormt. Linksboven in mijn hoofd voel ik het ook. De takken en bladeren van de jungle krijgen grip op me, moeder ayahuasca krijgt grip op me.

Zeker de eerste keer ayahuasca vind ik het allemaal heel lastig, omdat ik alles overanalyseer. Wat gebeurt er? Voel ik iets? Zie ik iets? Haal ik dingen in mijn hoofd? Me er aan overgeven is zo moeilijk. Totdat het écht begint en ik weet dat ik niet bang hoef te zijn. Dat ik veilig ben, en dat het in ayahuasca-land prachtig is. Kom maar door!

Andere keren duurt het eindeloos lang voordat ik iets voel. Zo lang dat ik er vrede mee krijg dat de ayahuasca deze keer niks met me doet en dat ik wil slapen en het gewoon de volgende keer weer probeer. En dan slaat ze totaal onverwacht intens toe en ga ik met haar mee.

Ze? Ja. Ayahuasca wordt vaak omschreven als moeder ayahuasca. Een soort alwetende moeder aarde vol liefde en kracht. Ze neemt me mee op reis naar een hoger iets, andere energieën, een andere wereld die toch dezelfde is als die van ons, maar normaal gesproken ongrijpbaar blijft.

Uiteindelijk, vol in de ayahuasca trip, voelt het regelmatig alsof er een deken van kleur en kracht over me heen ligt om mijn lichaam te reinigen en verzorgen. De ’toverspreuk’ van ayahuasca lijkt bijna fysiek tastbaar. In de maloka (zo noemen mensen in de omgeving van Iquitos een huis of een hutje) hangt een vibrerende koepel van kleur over ons heen die ons scheidt van de buitenwereld. Het is een betovering.  

Vastleggen en registreren

Tijdens alle visioenen en gedachten probeer ik regelmatig met alle kracht die ik heb dingen te onthouden. Inzichten en gedachten. Ik vind mezelf soms bijzonder intelligent, vind de inzichten legendarisch en ik wil me alles morgen nog herinneren. Dat is niet te doen, ze verdwijnen weer. Soms grijp ik naar mijn telefoon omdat ik iets wil noteren.

Drie problemen: mijn telefoon geeft licht in de donkere ruimte en ik wil niemand afleiden, zodra ik mijn telefoon pak weet ik al niet meer wat ik wilde opschrijven, én als ik het dan al wel weet, zijn mijn typkunsten bar slecht. Het duurt lang voordat ik een woord zonder spelfouten heb gevormd en ik houd het op steekwoorden. In de hoop dat ik het in de ochtend nog weet te herleiden. Soms lukt dat, soms niet. Het mist vaak de diepte die ik de avond ervoor zo intens voelde. Af en toe probeer ik een icaro (een sjamanistisch lied) op te nemen, maar meestal kan ik me er niet toe zetten om ook echt m’n telefoon erbij te pakken. Be in the moment dus.

Visioenen

Ik weet eigenlijk niet zo goed hoe een visioen eruit ziet. Wat je dan precies ervaart. Ze worden me wel beloofd bij ayahuasca. Volgens Van Dale is het “het zien van personen, zaken enz. die op een natuurlijke manier niet te zien zijn”. Oké, maar wat zie je dan? Online lees ik dat mensen worden meegenomen naar situaties in hun leven om van te leren, helemaal terug naar hun kinderjaren of vorige levens zelfs. Of dat ze vrienden en familie zien. Ik ervaar dat niet. Ik krijg geen enkel levensecht beeld te zien. Maar visioenen komen in allerlei vormen en maten.

Vormen en kleuren

De beelden die ik zie zijn vooral patronen en geometrische vormen. Soms zijn het heel lieflijke, rustige kleuren: veel roze, oranje en geel. Andere keren lijkt het net blauwe lava. Het lijken stromen, rivieren van vormen en kleuren. Ze vertragen en  versnellen. Zo nu en dan vind ik het te hard gaan en vrees ik dat ik misselijk word. Tot het beeld plots stopt. Hoe hard ik ook probeer om het dan weer terug te halen, het gaat niet. Het lost op in het niks en wordt vervangen door een nieuw beeld. Tijdens de eerste ceremonie raak ik hiervan ongerust: doe ik het verkeerd? Maak ik de visioenen kapot? Wat doe ik fout? Maar het gaat altijd zo. En er komt altijd iets nieuws. Ayahuasca geeft me echt geen tijd om tussendoor even bij te komen.

In the jungle, the mighty jungle…

Ik zie jungledieren. Jaguars en slangen. En veel jungle-ongedierte: veel kevertjes, spinnen en andere insecten waarvan ik de naam niet weet te benoemen. Die zie ik vooral als ik mijn ogen open heb en er zacht kaarslicht brandt, of als ik met mijn hoofdlampje richting het toilet ga. Ze zijn dan overal om me heen. Het boezemt me geen echte angst in, maar ik ben er ook niet enthousiast over. Af en toe is het ook alsof ik onder de modder en het zand zit. Als ik het van me af wil vegen, voel ik ook echt zandkorrels.

De mensen om me heen veranderen in holbewoners en hun schaduwen en lichamen vormen panters en leeuwen. Ik merk dat ik af en toe ongegeneerd zit te staren naar mensen, oeps! Gewoon om me ervan te verzekeren dat ze er echt nog zijn. Af en toe lukt dat voor een seconde, dan worden ze weer wazig en geef ik het op.

Ik word ontvoerd!

Een ander visioen is levensechter. Ik zie het niet alleen, ik voel het ook. Er wordt een deken om mijn hoofd gewikkeld en iemand is gehaast bezig me hier weg te werken. Het voelt alsof er aan me getrokken en geduwd wordt, terwijl ik vastgebonden rechtop zit. Ik word ontvoerd. Ik weet het 100% zeker. Het kost me moeite om mezelf weer volledig terug te brengen naar het matje waar ik op lig. Het beeld blijft ook nog een poosje in mijn hoofd spoken. Ik probeer heel actief aan andere dingen te denken. Zoals je soms wakker schrikt uit een nachtmerrie en no way weer in slaap wilt vallen en in dezelfde droom terecht wilt komen.

Torren met een helmpje

Ik ontmoet ook duizenden kleine mannetjes. Ze zien er uit als een soort torren. Ze hebben een zwart, rond lichaampje en dragen een oranje helmpje. Ze vormen samen een veilig schild boven me. Ik begrijp niet helemaal waar ze mee bezig zijn, dus komt er eentje even met me praten. Ze zijn bezig al mijn verdriet en shit weg te werken, zonder dat ik er zelf naar hoef te kijken. Zij vangen alles voor me op en ruimen het op, het enige wat ik moet doen is huilen. Heel veel en heel hard huilen. Zo word ik gereinigd en geheeld. Ondertussen zie ik alleen maar liefde, zachtheid en vrouwelijkheid. Na een tijdje verdwijnen de tormannetjes. Ik roep ze terug, maar ze komen niet meer. Hoezo geven ze het op? Misschien is het een ploegendienst? Zijn ze een nieuwe ploeg halen? Nee, ze zijn klaar. En dat blijkt het startsein om in deze ceremonie de grootse, oneindige en onvatbare liefde te ervaren.

Een korte liefdesvlucht

Na de tormannetjes houdt het huilen niet op: mijn taak vandaag is eindeloos huilen. Ik ben een jankmachine geworden. Maar nu niet meer voor mezelf, maar ook voor anderen. Ik huil voor mijn vader, voor mijn moeder, m’n broertje, m’n schoonzusje en mijn vrienden. Ik omarm ze met alle liefde en geef ze dan vol vertrouwen mee aan moeder ayahuasca om ook hen te helen. Dit is fucking fantastisch! Meer, meer, meer!

En meer krijg ik. Voor een paar seconden, of misschien nog niet eens, reis ik mee met sjamaan Mathilde. Op volle kracht, heel snel, vol kleur. Ze verschijnt als een veelkleurig insect, het mooiste insect dat ik ooit gezien heb. Maar zo ongrijpbaar en daarom onbeschrijfelijk. Iedere poging om het te beschrijven, hoe het er uit ziet én hoe het voelt, doet het simpelweg geen recht. Want het is nog groter en mooier! Er is alleen maar liefde, voor alles en iedereen, inclusief mezelf. En er is meer dan genoeg liefde in de wereld voor iedereen. Alleen komt het er in het echte leven misschien niet altijd uit.

Tip! Wil je meer weten over hoe zo’n ayahuasca ceremonie er aan toe gaat? Check dan deze praktische blog. En lees meer over mijn verblijf bij de Shipibo’s.

M’n lichaam reageert en anticipeert

Purgen hoort erbij bij ayahuasca. Purgen is eigenlijk het loslaten van verdriet, oud zeer, kwaaltjes, pijn en meer. Dat kan in de vorm van zweten, gapen, overgeven, huilen, poepen, plassen enzovoorts. Niks menselijks is vreemd tijdens ayahuasca. Tijdens de ervaring krijg ik soms een vlaag van misselijkheid en dan verdwijnt het weer en komt er een hele grote gaap. De ayahuasca vertelt wanneer het tijd is voor het toilet of om over te geven. Er is dan geen stoppen meer aan: het moet nu! Bij een ceremonie waarin mijn lichaam flink schoongemaakt wordt, is er de optie om nog een beetje extra ayahuasca te drinken. Zodra ik die vraag hoor, schreeuwt alles in mij heel hard nee en geef ik direct over in m’n teiltje. No way dat ik meer wil.

Los van het purgen is mijn lichaam ook druk. Ik merk dat ik af en toe heel zwaar ademhaal en veel zucht en zelfs blaas. Bij één ceremonie moet ik letterlijk recht vooruit kijken om middenin de ayahuasca ervaring te zitten. Draai ik mijn hoofd naar links, dan voelt het slecht. Draai ik mijn hoofd naar rechts, dan is alles wat kalmer. Ik lijk iedere zoveel seconden af te wisselen van kant. Op een gegeven moment irriteert me dat mateloos. Ik kan toch verdorie wel gewoon stil blijven liggen, wat maakt dat nou uit? Af en toe kan ik door mijn hoofd te bewegen een afslag kiezen, meegaan in een bepaald beeld.

Alles wat er zich in die beelden, die visioenen, afspeelt, lijkt op een afstandje te gebeuren. Een twintig tot dertig centimeter boven mijn lichaam. Ik voel dingen in mijn maag, maar mijn maag zit op een andere plek daarboven. En soms voel ik het juist echt in mijn lichaam. Dan borrelen er luchtbelletjes, gloeit alles, wordt m’n maag bloedheet en voelt het alsof er met een stok in geroerd wordt. Liefdevol hoor, maar ik voel wel de druk.

Af en toe heb ik het koud, ijskoud. Alsof ik nooit meer warm zal worden. En dat terwijl het gewoon zweterig warm is in de Peruaanse jungle. Dan kruip ik helemaal onder mijn dekentje. Volledig bedekt van m’n tenen tot net onder mijn kin. Beweeg ik dan een arm en steekt ‘ie ietsje uit, dan moet ‘ie direct weer onder de deken, waar warm is. Geen wonder dat er flink wat wordt afgezweet tijdens de ceremonies.

Die deken is ook veilig. Tijdens sommige ceremonies ga ik iedere keer netjes recht liggen, trek ik de deken goed strak stop ik mezelf weer goed in. Klaar voor de volgende ervaring. Onbewust wurm ik me dan weer onder de deken vandaan. En soms heel bewust, omdat het dan voelt alsof ik bijvoorbeeld mijn hart niet moet bedekken zodat het dingen los kan laten, dat er dingen uit me kunnen stromen. Zodra dat eruit is, herhaalt het ritueel zich. Netjes recht liggen, dekentje strak, instoppen en door. Het klinkt zo bizar op een nuchtere maag, maar zo voelt het echt.

Ook ben ik af en toe druk met mijn handen en armen in de weer. Dan moet ik mezelf omarmen, of juist mijn armen naast me neerleggen of uitstrekken boven mijn hoofd. Ik wuif af en toe wat weg met mijn hand. En als ik in een liefdevol visioen zit en denk aan vrienden, familie of aan de mensen in de ceremonie moet ik een enkele keer een kusje in de lucht geven. OMG, wat ben ik blij dat de ceremonies plaatsvinden in het donker! In het licht zijn we een stel gekkies bij elkaar hoor.

Meezweven op de icaros

De icaros zijn de liederen die gezongen worden tijdens de ceremonie. Prachtig om naar te luisteren op een nuchtere maag, magisch als ik ayahuasca drink. Ik ervaar de icaros als watervallen en regenbogen van kleur. Ze dragen alle figuren en patronen die ik zie. Met iedere toon en noot krijgen de beelden vorm, worden ze dieper of duren ze langer. Het is een prachtig samenspel. Ik merk ook echt verschil in kracht tussen de icaros die de sjamaan zelf zingt en de icaros van haar twee volwassen kinderen. De stemmen van hen allemaal zijn mooi om naar te luisteren, maar bij de sjamaan voel ik zo intens de werking van ayahuasca. Dan lijkt het veel dieper te gaan.

Aan het eind van de ceremonie is er ook voor andere mensen gelegenheid om te zingen of een instrument te spelen. Dat is meestal super mooi, maar bij mijn laatste ceremonie blijft iemand maar doorgaan met een drum en later met liedjes op een telefoon. Het irriteert me mateloos. Ik wil stilte en de jungle. Ik wil dat het stopt. Steeds weer hoop ik dat het de laatste klank is. Helaas. Als ik er echt niet meer tegen kan verlaat ik de maloka en ga naar mijn eigen tambo (hutje). Eindelijk rust.

Geen controle en echt realiteitsbesef

De ayahuasca komt met vlagen. Het is een golfbeweging van zacht naar sterk en dat steeds opnieuw. Als het sterk is, heb ik geen benul van wat er om me heen gebeurt. Ik zit er vol in en registreer verder niks. En dan volgt er weer een heel helder moment. Dan lijk ik volledig nuchter en kan ik zonder problemen naar de wc lopen, terwijl het pad er naar toe onder invloed af en toe heel wiebelig en extreem lang kan zijn.

In de lichtere momenten registreer ik ook meer van wat er om me heen gebeurt. Of iemand anders geluid maakt, opstaat of een sigaret opsteekt. Ik hoor dan ook weer de woorden van de icaros. En soms denk ik zelfs dat ze mijn naam zingen. Of ik kijk naar iemand en kan er geen mens van maken. Ze zijn vervormd tot junglemensen. Ik zie andere gedaantes in ze of er spatten gekleurde vonken vanaf. Hoe hard ik me ook concentreer om de werkelijkheid te zien, het gaat niet.

Regelmatig staat er iemand op om naar het toilet te gaan, maar soms gaan mensen ook helemaal nergens heen. Daar kom ik pas na een paar ceremonies achter. Iemand staat op, loopt naar de deur, opent ‘m, verlaat voor een paar seconden de ruimte, of zelfs helemaal niet, en gaat dan weer terug naar z’n plek. Af en toe denk ik daardoor dat ik gek ben geworden. Dan hoor ik naast me opeens iemand van wie ik zou zweren dat ‘ie net is weg gegaan. Hoe dan?!? Ik denk dat deze actie eigenlijk ook onder purgen valt. Dat je even slechte shit naar buiten brengt, het daar dumpt en weer verder kan. Eén keer zie ik ook de sjamaan dit doen en vervolgens heel actief de deur op slot doen. Af en toe worstelt iemand met de deur, krijgt ‘m met geen mogelijkheid open. Terwijl het slot er meestal niet eens op zit, en het slot niet meer is dan een omgebogen spijker die je ervoor kunt draaien. Geen flauw idee of ik zelf ook af en toe zo met de deur heb staan klepperen.

Als toiletpapier het alleralleraller belangrijkste is

Zeker in de naweeën van de ayahuasca, als de officiële ceremonie klaar is en de kaarsjes branden, kan het echt een mindfuck zijn. Dan praat ik met andere deelnemers en opeens weet ik de woorden niet meer. Zoeken, zoeken, zoeken… en dan is het weg. Ik moet er regelmatig om grinniken en iedereen heeft er last van. Sommige mensen zingen, de ayahuasca vertelt ze dat ze moeten zingen. En dan is opeens de tekst weg. Of de noten op de gitaar zijn onvindbaar.

Of iemand krijgt met geen mogelijkheid zijn gitaarkist open. Het lijkt minuten te duren en we kijken allemaal toe terwijl hij worstelt. “Ben je je sleutels kwijt joh?”, roept iemand. Iedereen lacht. Ook hij beseft dat het belachelijk is dat het niet lukt. Maar onder de invloed van ayahuasca kan dit echt een enorme klus zijn. Zo heb ik een moment waarop ik NU toiletpapier moet hebben. Maar dan ook echt NU. Alles wat ik op de wereld nodig heb, alles wat ik wil, is toiletpapier. Maar ik zie het niet. Ik sta op en ga op zoek. Vraag het aan iemand. Probeer zo duidelijk mogelijk te articuleren in het Spaans en speur de grond af. Mensen roepen me toe waar het ligt, maar ik zie het gewoon echt niet. “I’m so fucking delusional right now”, lach ik. Ik krijg van alle kanten toiletpapier toegegooid en moet hard lachen. Tevreden. Dit is pas hamsteren.

Intense beleving samen

Samen een ayahuasca-ceremonie ervaren, brengt me ook nader tot de andere deelnemers. Ik voel me meer verbonden. Tijdens de ceremonie kijk ik af en toe om me heen of ben ik me gewoon bewust van de aanwezigheid van anderen. En omdat de hele ervaring in het teken staat van liefde, merk ik dat ik op momenten ook liefde en kracht naar de mensen om me heen stuur.

In de ceremonie help je elkaar ook waar het kan. Bijvoorbeeld door een glas water aanreiken of helpen zoeken naar een tijdelijk kwijtgeraakt hoofdlampje. Zo’n gebaar ervaar ik op dat moment als enorm groots. Eén keer is er een meisje bij die haar eerste ceremonie ooit heeft. Ze voelt er alleen niet zo veel van. Ik wel, en ayahuasca vertelt mij dat ik haar moet zeggen dat dankbaarheid haar zal helpen. Ik doe er extreem lang over om dit tegen haar te zeggen, omdat ik twijfel of het waar is. Dit is namelijk precies wat ik Charlotte van ’t Wout in haar podcasts over ayahuasca heb horen zeggen. Waarom zit zij in mijn hoofd? En herinner ik me dat slechts, of moet ik dit echt tegen het meisje zeggen? Ik worstel er lang mee, maar ik MOET het zeggen. Ik hoop dat ze er wat aan heeft gehad.

Werken met ayahuasca

Pas tijdens de vijfde ceremonie begrijp ik waarom mensen het hebben over werken met ayahuasca. Ik vind het tot dan toe zo stom als mensen zeggen dat ze gewerkt hebben met ayahuasca. Hoezo gewerkt? Je neemt ayahuasca, je drinkt het. Wat nou werken? Maar dan snap ik het. Er vindt zoveel reflectie plaats tijdens een sessie, er zijn zoveel gedachten en gevoelens waar ik mee aan de slag ga. Ik ben niet slechts een toeschouwer maar een actieve deelnemer.

Ik voed de ervaring en kan keuzes maken. Dat doe ik door aan het begin een intentie te bepalen. De ene keer is dat er eentje, soms zijn het er meerdere. Ik merk dat dat helpt, als ik er geen bepaal, gaat het een beetje alle kanten op en zijn er geen echte inzichten. Dan is het meer een zachte reis die rustgevend en gemoedelijk is. Mijn intenties variëren van lichamelijke heling (m’n maandlange Peru diarree wordt weggenomen in één van de ceremonies, thank you!!) tot persoonlijke inzichten. En altijd met liefde, want ik heb geen zin in angstaanjagende ervaringen. Verpak het allemaal maar met liefde, ook de moeilijke dingen.

De keuzes die ik maak zijn het wel of niet nemen van een bepaalde afslag. Dan is er iets (af en toe is dat een aapje) wat me uitnodigt om een bepaalde kant op te gaan. Die afslag kan ik nemen, of ik kan ‘m parkeren. Dan komt ‘ie later wel. Andere dingen herhalen zich juist steeds. Dan kies ik een afslag en kom ik weer op hetzelfde punt uit. “Nee, niet weer”, denk ik dan gefrustreerd. Niet dat moeder ayahuasca altijd naar me luistert hoor. Ze neemt me ook wel eens mee om juist iets anders te onderzoeken. Iets waar ik blijkbaar op dat moment meer baat bij heb. Als de ayahuasca me ergens brengt waar ik me niet prettig bij voel, of te ver van mijn lichaam af in de krochten van waanzin, helpt het om me te focussen op mijn ademhaling en mijn intentie voor mezelf te herhalen. Of om te gaan verliggen en mijn lichaam weer even bewust te voelen.

Toffe drugstrip of diepgaande ervaring?

Je leest het: een ayahuasca-ceremonie in Peru is een diepgaande, bijna onbeschrijfelijke ervaring. Uit iedere ceremonie haal ik wel een inzicht dat ik bij me wil houden. Ik vind het bijzonder om kennis te maken met al die onzichtbare energieën waar ik het bestaan niet eens van af wist. Hoeveel meer er is dan alleen ons lichaam en ons brein, en hoe ik me dat in het dagelijks leven totaal niet besef. Alhoewel ik denk dat het er wel altijd is. Dat dingen die wij dagelijks doen ook worden ingegeven door al die verschillende energieën (ik kan geen beter woord bedenken hiervoor) die veel rijker en slimmer zijn dan ons aardse bestaan. Denk alleen al aan intuïtie, het kan niet anders dan dat die door al die energieën wordt gevoed.

Ik zie ayahuasca niet als een toffe drugstrip. Voor mij is het echt een plantmedicijn waarmee ik heling kan vinden en inzichten kan opdoen (en heel veel liefde ervaar). Dat klinkt onwijs vaag als je er niet in gelooft, maar voor mij is het echt zo. Voor iedereen die het wel eens geprobeerd heeft eigenlijk. Ik vind het prachtig en zou het zo weer doen. Ik ben intens dankbaar. Dankbaar dat ik het mezelf heb gegund, dankbaar voor de ervaring en dankbaar voor moeder ayahuasca.

Oh, en stel vooral je vraag hieronder als je denkt “huh, wat is dit nou weer”. Ik beantwoord je vragen over ayahuasca (in Peru) graag!

Handige links voor je Peru trip

• Accommodatie. Favoriet blijft toch Booking.com. Verblijf je het liefst in een hostel? Check Hostelworld.
• Activiteiten. De leukste tours en activiteiten boek je bij GetYourGuide en Viator. Je kunt het ook proberen bij WithLocals. Voor ‘gratis’ wandeltours: check Freetour.com en GuruWalk en voor fietstours moet je bij Baja Bikes zijn.
• Attracties en musea. Neem ook een kijkje bij Tiqets voor tickets voor musea en attracties (je krijgt 5% korting met de code KIMOPREIS22)
• Autohuur. Ik huur het liefst bij EasyTerra en Sunny Cars vanwege hun all-inclusive / worry-free aanbod. Meer prijzen vergelijken? Dat doe je bij Discover Cars.
• Bussen. Reserveer bussen en treinen in Peru met Busbud, 12Go of Omio.
• Geld. Op sommige plekken wordt je Nederlandse bankpas misschien niet geaccepteerd, regel daarom een prepaid creditcard bij Revolut.
• Reisgidsen. Noem me ouderwets, maar ik vind het nog altijd fijn om een papieren reisgids door te bladeren. Te koop bij onder andere Bol.com en Amazon.
• Reisuitrusting. Koop je gear bij Bever of Decathlon, of gewoon bij Bol.com.
• Simkaart. Pas op voor onverwachte hoge bel- en internetkosten. Koop een lokale simkaart ter plekke of regel er eentje online via Airalo.
• Verzorgde reizen. Liever compleet verzorgd op vakantie? De keuze is reuze: van ANWB vakanties tot Sawadee, of liever Tui of Shoestring?
• Vliegtickets. Vergelijk je opties! Check in ieder geval Momondo, Skyscanner en Kiwi.
• Yoga retreat. Of ga voor een mooi yoga retreat in Peru!

Sommige links op deze site zijn affiliate links. Als jij iets via zo’n link koopt, ontvang ik mogelijk een commissie.